Գարնան քայլն եմ լսում.

Հասեհաս է արդեն:

 

Իսկ դու հեռանում ես:

-Գնաս բարո՜վ:

 

Գնա՛, սակայն հիշի՜ր.

Կան այգիներ,

Որոնց շուտով երբ դու այցի գնաս,

Ծանոթ ծառերը քեզ պիտի հարցնեն անշուշտ.

-Իսկ ո՞ւր է նա... ո՞նց թե...

 

Դու մտածիր,

Թե ի՛նչ պիտի նրանց պատասխանես:

 

Կա նստարան կանաչ:

Պիտի կանչի նա քեզ,

Եթե մինչև անգամ փոխես ճանապարհըդ,

Եվ իր կանաչ դեմքը թուխ բիբերիդ հառած՝

Պիտի հարցնի.

-Ո՞վ է այս օտարը կողքիդ...

 

Լիճ կա զբոսայգում,

Կան նավակներ ափին:

Ամեն անգամ հենց որ թիերն անվարժ բանեն՝

Ջուրը պիտի հարցնի.

-Ո՞նց թե... առանց նրա՞...

 

Ճոճ կա լճի ափին,

Հսկայակա՜ն մի ճոճ,

Որ պտույտ է գործում շուրջանակի

Եվ զույգեր է ճոճում՝

Նրա՛ համար կարծես,

Որ նոր ծնված սերը հասունանա:

 

Ճոճն այդ,

Քեզ տեսնելով ուրիշի հետ՝

Իր պտույտով պիտի գծի մի մե՜ծ... զրո: