Դու փորձում ես գտնել արդարացում.

«Սայթաքում են... ընկնում... բայց չէ՞ որ ես... »:

 

Իսկ ես վերհիշում եմ քո երազը.

Իբըր թե ընկել ես ու ոտներըդ ջարդել,

Բայց... չես կարողանում քայլել ո՛չ թե ինքըդ,

Այլ ե՛ս, քո փոխարեն, ե՜ս չեմ կարողանում...

 

Ե՛ս, որ երազների չեմ հավատում բնավ,

Հիմա ինչպե՞ս չասեմ,

Ասա՛, ինչպե՞ս չասեմ,

Որ այս երազը ճի՜շտ դուրս եկավ:

 

Քո՛ ոտներն են ջարդվել,

Քայլել ե՛ս չեմ կարող...