Ձյուն է գալիս կրկին:

Եվ վաղո՞ւց է արդյոք:

Հանդիպակաց շենքի քիվ-ճակատի լայնքին

Նա նստել է հիմա

Վիրակապի նման:

 

Իսկ իմ խեղճ ճակատը, ի՜նչ է, կարիք չունի՞:

Ու ես դուրս եմ գնում՝

Ապաքինման հույսով:

 

Անհոգորեն սուլող ինչ-որ ջահել քամի,

Ինչպես երևում է՝ դեռ չսիրահարված,

Իմ պատանի կյանքն է հիշել տալիս կարծես...

 

Եվ սառցապատ մայթը, որ իսկական դեմքին

Ձնի փափկությունն է որպես դիմակ հագել,

Ինքն իրեն է մատնում՝

Ստում ամեն վայրկյան.

Ու ես սայթաքում եմ ՝

         ետ ու առաջ,

                  դես-դեն...

 

Ձյունն է անվերջ տեղում:

Կարծես ուռկան լինի,

Հսկայական մի ցանց՝

Նետված երկնից երկիր:

Ասես հսկա մի ձուկ այդ ուռկանում գերված,

Ուռկանն այդ քարշ տալով ու տանելով ինձ հետ՝

Ես լողում եմ առաջ,

Ո՞ւր - 

         չգիտե՜մ: 

 

Այս ձյուն-ձմեռվա մեջ՝

Ողջ իմ ներսն է տենդում,

Նոր դողէրոցքով է ասես հիվանդ հոգիս,

Ուստի զարմանալի ոչի՛նչ չկա,

Թե մտքերըս բոլոր զառանցանք են թվում...

 

Ձյուն է գալիս: Անվե՛րջ:

Նա ե՞րբ դադար կառնի:

Ու ե՞րբ դադար կառնի և այս զրույցը մեր,

Որ նման է երկու խուլի խոսակցության...