Ա՜խ, ես սիրո հարցում երեխա եմ տարեց...

 

Ու ծխամորճն է լոկ իմ ստընտուն բարի

Եվ իմ աղախինը, որ չորս կողմից հիմա

Շրջապատում է ինձ իր հոգատար ծխով:

 

Բայց չորս պատերի մեջ բանտված ծուխը հլու,

Համբերությունն արդեն իսպառ հատած,

Ապըստամբում իր դեմ,

Իմ աչքերն է ճանկռում:

 

Ես ամե՜ն ինչ գուցե կյանքում լինեմ,

Բայց բռնակա՞լ -

         երբե՛ք,

Ինչպես էլ նա կոչվի՝

«Հա՞յր», «ղեկավա՞ր», «արքա՞»,-

                  միևնո՜ւյնն է:

 

Ու ես բաց եմ անում լուսամուտիս փեղկը՝

Ազատություն շահած ծխին ուղեկցելով

Ներողություն հայցող իմ հայացքով տխուր...

 

Նո՛ւյն հայացքով հիմա ուղեկցում եմ և քեզ,

Ավելի ճիշտ՝

Ինքըս նահանջում եմ դանդաղ,

Միշտ դեպի քեզ՝ դեմքով,

Մեջքով՝ դեպի այնտեղ,

Որտեղ դու չես լինի,

Բայց կլինես նաև՝

Թեկուզև այն բարի հիշողությամբ,

Թե քեզ ազատեցի՝

                  չսպասելով

Քո ապըստամբ խոսքին

Եվ ակնարկին անգամ...