Կիսված էր արդեն հայրենիքը մեր,

Եվ հետո պիտի այդպես էլ մնար.

Դարերով հեղված մեր արյունը սուրբ

Պիտի ապարդյուն կորչեր ու գնար:

Դեռ պիտի գային օրեր ահավոր.

Մեր հողը պիտի մեզ կարոտելուց

Պատվեր եղինջով ու փշով խայթիչ,

Իսկ մեր երկինքը՝

Մեր աչքից զրկված,

Պիտի որ ինքն էլ իր զուգսից զրկվեր:

Հետո պիտի մեզ խաբեին այնպե՛ս,

Որ հին խաբեբան՝

Նոր բյուզանդացին,

Զարմանար ինքը:

Հետո պիտի մեզ...

 

Միջահատված էր մեր հողը բնիկ,

Ճեղքված էր արդեն հայրենիքը մեր:

 

Եվ Նա չծնվեց ինչ-որ մի մորից:

Նա հենց այդ ճեղքից ծառացավ հանկարծ,

Որ ճեղքը լցնի գեթ ինքն իրենով:

Եվ այդ ճեղքը Նա լցրեց իսկապես.

Մեր բաժան-բաժան հողերը նորից

Այդ Նա էր միայն, որ բերեց իրար

Ու միավորեց... արդեն մեր մտքո՜ւմ:

Եվ այդ օրից վեր

Ու մինչև այսօր

Այդ միացումը մնում է անխախտ՝

Ընդդեմ ճչացող այն խախտումների,

Որ բախտն է անում սուսուփո՜ւս այնպես,

Եվ անում անձայն մի քմծիծաղով,

Որի տակ պիտի ամոթն իր ծածկի,

Բայց իզո՜ւր.

Ծածկել չի կարողանում,

Ինչպես չի ծածկում ծածկույթը խոտի

Ճահճի գոլորշին՝ քրտինքն ամոթի...