Եվ այդ պահին էր, որ աշխարհ եկավ

Նա՝

         Այր մի՝

                  Մեսրոպ Մաշտոց անունով:

 

Որտեղի՞ց եկավ,

Ի՞նչ ակից բխեց:

Եվ ինչպե՞ս եկավ,

Հոսեց ի՞նչ հունով:

 

Այդպես՝ արցունք է ծնվում աչքի մեջ,

Երբ որ աչքի մեջ ընկնում է ավազ:

Այդպես՝ դառնում է ավազն ապակի,

Եվ ապակին է հայելի դառնում:

 

Այդպես՝ արևը ամենից առաջ

Լուսավորում է բարձրաբերձ ծառի

Կատարին թառած թռչունի բույնը:

 

Այդպես՝ գոյության ահեղ պայքարում

Անփոփոխ պահած իր ներքինն էլի՝

Գազանն է փոխում իր մաշկի գույնը,

Եվ դա թվում է անսպասելի...

 

Նրանց ծնունդը միշտ էլ թվում է անսպասելի

Եվ հետո մարդկանց դարեր շարունակ զարմանք պատճառում,

Բայց նրանք կյանքում միշտ էլ ծնվում են լոկ այն պատճառով,

Որ անչափ շատ են սպասել Նրանց:

 

Ժողովրդի մեջ ննջում են Նրանք,

Ինչպես ջրի մեջ՝ ահեղ գոլորշին,

Ինչպես ընտանի աքաղաղի մեջ՝

Իր իսկ երբեմնի թռչունությունը,

Ինչպես մանուկի պարապ բերանում՝

Ակռա-ատամը:

 

Նրանք ծնվում են իրենց ծնողի անօգնությունից,

Որպեսզի դառնան նոր զորեղություն:

Նրանք ծնվում են ինչ-որ հանճարեղ մի հոգնությունից,

Որպեսզի դառնան հանճարեղություն:

Նրանք ծնվում են, որ ապացուցեն,

Թե վերջը մի տեղ դառնում է սկիզբ:

 

Նրանք ծնվում են, որ ապացուցեն,

Թե հրաշք չկա՜,

Կա միայն կարի՛ք:

Նրանք ծնվում են, որ ապացուցեն,

Թե այնտեղ է լոկ սխրանքն սկսվում,

Ուր վերջանում է ամե՜ն մի հնար...