Sevak

ԱՆԼՌԵԼԻ ԶԱՆԳԱԿԱՏՈՒՆ

ՂՈՂԱՆՋ ՎԱՅՐԱՏՄԱՆ

Մտքերով տարված խորհուն քայլելիս 
Դավադըրաբար ոտք էին տալիս, 
Թիռ-թավագըլոր անվի ճաղերում 
Քինախնդրորեն փայտ ու ձող խրում: 
         Բայց նա՝ Առաքյալ, 
         Պիտի՛ որ կյանքում 
Չկարողանար երբեք ընդհատել 
Իր ճանապարհը առաքելական: 
 
         Բայց նա՝ Ուսուցիչ, 
         Ի՜նչ էլ որ լիներ, 
Պիտի՛ որ դառնար մեռած խազերի 
         Առաջին դպիր, 
         Միակ քերական, 
         Թաղվածը պեղեր, 
         Շաղվածը թեղեր, 
         Բերեր մեկտեղեր 
Մեր խաղ ու տաղի մոտիկ-հեռական... 
 
         Նա՛,
Որ ծնվել էր ապրելու կյանքով մի ընկերական, 
Ուրախանալու միայն ազգովին, 
Տրտմելու դարձյա՛լ ամբողջ համայնքով,- 
Հիմա ստիպված ապրում էր մենակ՝ 
Մենավո՛ր ծառի խշշոցով տխուր, 
Մենավոր ծառի ամբո՜ղջ հմայքով: 
         Միայնա՜կ մի ծառ, 
         Պտղատո՛ւ, 
         Հսկա՛, 
Որին առիթով և կամ անպատճառ 
Անվերջ փայտլեխում ու քարում էին, 
Պտղի պտկումին խանգարում էին 
         Մե՛կ օր, տասնըմե՛կ, 
         Բայց... քանի՞ տարի, 
         Եվ մի՞թե ցմահ... 
 
Եվ ինչպես կոպը վտանգի դեպքում 
Աչքերն է ծածկում բնազդով բարի, 
Այդպես, Վարդապե՛տ, այդպես էլ հիմա, 
Կտրելով իրենց խորդուբորդ ուղին, 
Ոտներդ են ահա տալիս զարտուղի՝ 
Էջմիածնից քեզ հեռացընում, 
Տանում և մի օր... Պոլիս հասցընում:
Lilas