ALLO ՄԱՅԱԿՈՎՍԿԻ
.....................................
Եվ արդ ոռնում է պատերազմը ծովից մինչև ծով,
Լիզելով սահմանաքարերը մեր կարմիր,
Անցնելով համայն Եվրոպայի միջով
Որպես հրեշ՝ քրմամարմին...
Որ զոհի իր կրքերին,
Իր ոսկեծին կուռքերին մոլար,
Կարծելով, որ կընդունենք այդ ինչպես գերի,
Կամ ինչպես Իսահակն առասպելյալ...
Թքած բոլոր Իսահակներին տխմար,
Աբրահամներին բոլոր, Ադամներին,
Ուրնաքայի՝ սին պսակներին արցունքանա
Իրեն՝ աստծո նեխած ատամներին...
Մեր հոգին աստծո հանդեպ Սոդոմ, Գոմոր-
Նախապատիվ տվող բարուբային,
Տիրոջ հանդեպ՝ խառնած ծաղր ու յումոր
Պահած մաղձն իր հոգու՝ ամպային...
Կկռվենք մենք համառ ջանքերով
Մինչև վերջին կաթիլը մեր արյան,
Որ ազատությունը սեփական ոտքերով
Շրջի երկրագնդում բազմադարյան,
Որ փախած մի անգամ կռատնից,
Ինչպես Սանասարը մեր դյուցազուն
Առյուծ Մհեր ու Դավիթներ ծնի
Աշխարհի ամեն մի մասում
Մեր երկիրը կարմրակարմիր,
Կտրելով հրեշի զարհուր լեզուն,
Լեզուն հրեշի քրմամարմին...
Եվ ի՞նչ է կյանքը, թքած անմիտ կյանքին,
Երբ կնոջ պես պիտի կրես քեզ հետ միշտ
Բռնության լակոտը՝ նստեցրած կոնքիդ,
Երբ պիտի ուտես՝ տանջանք, արտասվես՝ վիշտ:
Գիտի այդ մեզնից անգամ յուրաքանչյուր պիոներ,
Զգում է այդ անգամ հոկտեմբերիկը ժիր,
Բռնության հանդեպ միշտ անողոք, աններ,
Ազատությամբ սնված,- այդ միշտ անխախտ հիշիր-
Եվ մենք կյանքի մարդիկ, որ կյանքն ենք վայելել,
Այսօր մարտիկ դարձած գոռ բախման ենք ելել,
Որ պաշտպանենք մաքուր
Հողը մեր Միության,
Չդառնանք կերակուր
Վայրագ մոլիության...
Ու շրջում է մահը
Այսօր ողջ ֆրոնտով,
Մերթ այրուձին նստած,
Մերթ սեփական ոտով,
Ու գտնում է նա մեզ
Ժպտադեմ ու անդող՝
Թքած իր երեսին,
Իր ամրոցը քանդող...
Մենք փարվել ենք կյանքին
Ազատությամբ միայն.
Պետք չէ երբեք կրել
Ազատության մումիան:
Նա պետք է մարմնանա
Մեր մկանուտ ձեռքով,
Մեր բազուկով անահ,
Մեր երկնքի ներքո,
Մեր աստղերի ներքո,-
Ու վայելենք պիտի
Նրան խրոխտ երգով
Մեր սրտերով արի,
Մեր սրտերի բերքով,
Խորությամբ մեր դարի,
Մեր արևով կարմիր,
Մեր բիլ երկինքներով,
Գալիքնահունձ հերկով
Եվ անգո, անմարմին
Տիեզերքով...
Դրա համար ենք մենք
Ահա ելել ոտի,
Որ աշխարհը մեր նոր
Կապի մեջքին իր սեգ
Ծիածանը գոտի,
Կրի արևը՝ թագ,
Բիլ երկինքը՝ հովհար,
Տիեզերքը անտակ՝
Զբոսավայր...